Día anterior do mes seguinte do ano que queiras.
Eu, ser consciente e posuidor de todas as miñas facultades escribo as últimas liñas coma eu mesmo.
Xa vivín esta vida suficientemente coma para levar carga dabondo, a miña conciencia madurou de máis e agora dóeme saberme vivo, non aturo máis coñecer o mundo no que vivo e a natureza dos homes. Por iso decido renunciar a miña memoria.
Non teño valor nin xustifico o suicidio, porque ben sei que son querido e aínda on esquecín como querer, por iso renuncio a miña memoria.
Agora fálote a ti, miña rula, que me axudaches a vivir a realidade tanto tempo e as túas son as poucas lembranzas que non quero esquecer. Lembro as primeiras veces, cando te coñecín, cando me axudaches e cando me perdoas. Non te xulgaría por non perdoar este meu acto de egoísmo.
Quero falar a todos aqueles que poidan ler este réquiem da miña razón, pois non é común que alguén renuncie a súa memoria. Durante a miña consciencia aprendín a ver a esencia da nosa especie, bebín dela e obtiven todo o coñecemento que quixen e o que necesitei, pero co tempo achei a escuridade que se agochaba no froito prohibido. Coñecía demasiado e xa non podía ser feliz.
Memoria, antes de decirche adeus teño que pedirche algunha cousa. Agradeceríache que bicase unha última vez a miña compañeira e me amosases a historia de quen son e o que decido ser, gárdaas e permíteme saber que es libre alá onde marches, e por último dille a nova persoa que chegue a este corpo que debe comezar de novo a tarefa que eu non me atrevín a rematar. Grazas por axudarme a ser, agora debo darche o adeus e desexarte boa sorte.
Voa amiga miña.
