Noxo

Víanse sombras de ambición,

amparadas nun noxento orballo

atraídas por promesas de diñeiro

coma bechos ás uvas dun capacho.

Fío de cristal

Volvín sentir

aquelas emocións desexadas.

Volvín querer

voar cara unha chama.

Quixen dicir

tan só dúas palabras.

Quixen falar

e as verbas me traizoaban.

Teño medo

a arder sen control.

Teño pánico

a unha melodía sen son.

Vivo nun intre

fráxil coma un fío de cristal,

do que pendura a esperanza

ou un tráxico final.

No que tan só dúas palabras

escriben o final.